Een evenement, persconferentie, rode loper of officiële opening. Het zijn van die evenementen waar een roedel aan pers voor uitgenodigd wordt en met een beetje mazzel komen ze ook allemaal. Voor ons als videocrew is het dan van belang om goed naar onze collega’s te kijken, even wat afspraken te maken over wie wanneer wie interviewt en wat de juiste positie is om te gaan staan om het moment suprême goed in beeld te brengen.
Met een beetje joviaal overleg zorg je ervoor dat iedereen zijn gewenste plaatje schiet, de organisatie geen last van je heeft en je onderling de volgende dag ook nog samen door een deur kan. Klinkt goed toch? Helaas is er altijd ‘die ene’.
De cameraman van Pecto Productions deelt een cakeje uit aan jonge bezoeker van het evenement. De afspraken met de overige cameramannen zijn gemaakt en het is wachten op de opening.
Die ene
Op een of andere manier is er, ondanks alle afspraken die je onderling maakt altijd iemand die het presteert om in de weg te staan: ‘die ene’. Soms is het een toevallige voorbijganger die geen sjoege heeft van alle camera’s om hem heen maar vaak is het ook een collega, meestal een fotograaf, die net een stap naar voren doet om zijn plaatje te schieten en daarmee recht in het beeld van de anderen gaat staan.
‘Die ene’ was er ook weer afgelopen week. Onze cameraman stond keurig op een rijtje met de andere cameramannen te wachten op het openingsmoment waarvoor we kwamen. Een druk op de knop door twee bekende nederlanders zou ervoor zorgen dat er een doek naar beneden zou vallen en met confetti en applaus zou de opening compleet zijn. Het was dus voor iedereen van enorm belang dat de camera het moment van de druk op de knop goed zou vast leggen, immers, zulke dingen kun je niet over doen. Van een afstandje keek ik naar de pershoek waar alle pers keurig stond opgesteld. Ik maakte me geen zorgen. Maar ik had ‘die ene’ niet gezien.’Die ene’ was een fotograaf die vlak voor de opening voor alle cameramensen op de grond ging zitten. Tot zover geen probleem. Mijn cameraman zag hem plaatsnemen op de grond voor zijn camera maar vanwege het hoogteverschil tussen de camera op statief en de fotograaf op de grond was er geen reden om er wat van te zeggen. De bekende Nederlanders namen plaats achter de knop, het publiek telde af. 3! 2! 1! En BAM!
Daar stond de fotograaf ineens op. Met zijn rug vol in het beeld van mijn cameraman. Resultaat, een prachtig shot van de niet zo nieuwe jas van onze collega in plaats van een shot van het doek dat naar beneden viel en de confetti die omlaag dwarrelde.
Maar waarom dan toch?
Het werd uiteindelijk nog mooi opgelost in de edit maar wat een deceptie. En wat een enorm lompe actie van de fotograaf. Het is een voorbeeld, maar het gebeurt vaker dan je denkt en het zorgt voor veel frustratie in het werkveld. Vraag is dan ook, hoe komt het dat fotografen en cameramensen elkaar soms zo enorm in de weg lopen? Ten eerste heeft het iets te maken met mobiliteit. Met een fotocamera om je nek is het makkelijker bewegen dan met een grote camera op een zwaar statief. Ten tweede draaien cameramensen bewegend beeld en hebben dus meer tijd nodig om een plaatje te maken, in tegenstelling tot een fotograaf die na 1 druk op de knop zijn beeld heeft vastgelegd. Na de drie, twee, een, is de cameraman nog zeker een seconden of 10 (maar meestal meer) bezig om zijn beeld af te maken. Denk bijvoorbeeld aan een zoom, of een beweging die afgemaakt moet worden.
Wat gaan we eraan doen?
Ik vraag me echter af of er ook nog andere verschillen zijn. Een verschil in mentaliteit misschien, is het gewoon een kwestie van ervaring en treffen we toevallig steeds net beginnelingen of zijn er toch nog andere aspecten in het vak van de fotografie waardoor er minder goed gekeken wordt naar de andere pers op dezelfde locatie? Fotografen en cameramensen onder ons, kom maar door met die antwoorden! Dan kunnen we kijken wat we kunnen doen om allemaal het perfecte plaatje te schieten zonder elkaar in de weg te lopen. Wordt het allemaal een stuk relaxter van.